زندگی نامه حضرت نوح (علیه السلام)

                                              حضرت نوح علیه السلام

حضرت نوح علیه السلام شیخ الانبیا، اولین پیامبران اولوالعزم است که کتاب آسمانی آورد. تمام پیامبران، به غیر از حضرت آدم علیه السلام و حضرت ادریس علیه السلام، نسبشان به حضرت نوح میرسد. نام اصلی او در روایات، عبدالغفار، عبدالملک و عبدالاعلی آمده و علت این نام نوح، به دلیل کثرت گریه و نوحه زیاد او بوده است. در قرآن کریم 43 مرتبه نام او ذکر شده است. داستان او با قومش در سوره های اعراف، مومنون، شعرا، قمر، نوح و تفصیل بیشتر در سوره هود میباشد. بعد از حضرت آدم، مردم به صورت یک امت بر دین توحید بودند و زندگی ساده ای میکردند، اما کم کم روح تکبر در میان آنها شایع شد. قدرتمندان آنها به ضعیفان و زیردستان ظلم میکردند، اختلاف طبقاتی شدید و زورگویی و به دنبال آن، منازعات و مشاجرات زیادی پیدا شد و در نهایت، مردم به شرک و بت پرستی رو آوردند و از دین توحید و عدالت اجتماعی دور شدند. مهم ترین بت های آنآن که در سوره نوح به آنها اشاره شده، عبارتند از «ود»، «سواع»، «یغوث، «یعوق» و «نسر». در این هنگام بود که خداوند نوح را به رسالت مبعوث کرد و او را با کتاب آسمانی و دین توحید به سوی مردم فرستاد. از این رو، بقای توحید در روی زمین مرهون آن حضرت است. لذا خداوند آن حضرت را به سلامی خاص اختصاص داده است: «سلام علی نوح فی العالمین ؛ درود و سلام بر نوح در میان جهانیان» (سوره صافات، آیه 79).

ادامه نوشته

ارزشیابی بنویسیم تا فصل پنجم

مفاخر ومشاهیر ادبی ایران

      
   

 

 حکیم ابوالقاسم منصور بن حسن معروف به ابوالقاسم فردوسی طوسی، بزرگترین حماسه سرای تاریخ ایران، در سال ۳۲۹ هـ. ق، در روستای « باژ» از ناحیه « طابران طوس » چشم به جهان گشود .
ابوالقاسم فردوسی در خانواده ایرانی و از طبقه دهقانان متولد و رشد یافت. دهقانان در آن زمان، زمین داران کوچکی بودند که در دوره ساسانیان و چهار یا پنج قرن اول دوره اسلامی در ایران زندگی می کردند و جزو طبقاتی محسوب می شود که حد فاصل طبقه کشاورزان و طبقه اشراف قرار داشتند و صاحب نوعی اشرافیت ارضی بودند. این طبقه در حفظ نژاد، نسب، تاریخ و رعایت آداب و رسوم ملی، تعصب و سختگیری خاصی داشتند و به همین دلیل است که هر وقت در دوره اسلامی کسی را دهقان نژاد می نامیدند، مقصود نژاد ایرانی او بود و در متون کتاب های فارسی قرون پیش از مغول دهقان  به معنی نژاد ایرانی و مقابل نژاد ترک و تازی استفاده می شد   

ادامه نوشته

داستانی از کلیله ودمنه

بسم الله الرحمن الرحيم

چنين گويد ابوالحسن عبدالله ابن المقفع ، رحمه الله ، پس از حمد باری عز اسمه ، و
درود بر سيد المرسلين ، عليه الصلاة و السلام ، که ايزد تبارک و تعالی بکمال قدرت و
حکمت عا لم را بيافريد ، و آدميان را بفضل و منت خويش بمزيت عقل و رجحان خرد از
ديگر جانوران مميز گردانيد ، زيرا که عقل بر اطلاق کليد خيرات و پای بند سعادات
است ، و مصالح معاش و معاد و دوستکامی دنيا و رستگاری آخرت بدو بازبسته است
. و آن دو نوع است :غريزی که ايزد جل جلا له ارزانی دارد ، و مکتسب که از روی
تجارب حاصل آيد . و غريزی در مردم بمنزلت آتش است در چوب ، و چنانکه ظهور آن
بی ادوات آتش زدن ممکن نباشد اثر اين بی تجربت و ممارست هم ظاهر نشد ، و
حکما گفته اند که التجارب لقاح العقول . و هرکه از فيض آسمانی و عقل غريزی
بهرومند شد و بر کسب هنر مواظبت نمود و در تجارب متقدمان تامل عاقلانه واجب ديد
آرزوهای دنيا بيايد و در آخرت نيک بخت خيزد ، والله الهادی الی ما هو الاوضح سبيلا و
الارشد دليلا.
ول

ادامه نوشته